Indianie żyjący na terenach obecnych stanów Idaho, Waszyngton, wschodni Oregon oraz przyległych obszarach stanów sąsiednich i Kanady stworzyli obszar kulturowy znany jako Płaskowyż. Generalnie obszar ten składa się z nieurodzajnych wyżyn, gór ze skrawkami lasów i jezior; jest przecięty przez dwa systemy wielkich rzek, Kolumbii i jej dopływu Snake. Plemiona zamieszkujące ten obszar utrzymywały się z pozyskiwania dziko rosnących roślin i warzyw, kam, korzeni lewizji, jagód i nasion; łososia, innych ryb, jeleni, łosi i górskich owiec. Indianie mieszkali w stożkowatych lub spadzistych konstrukcjach z tyczek pokrytych krzewami lub matami z pałki szerokolistnej; później powszechne stały się tipi typu równinnego. Były to ludy nierolnicze, nie posiadające formalnej organizacji, ale posiadały złożoną teologię obejmującą duchy opiekuńcze i wierzenia, które ukazywały chorobę jako tymczasową utratę duszy.

Konie dotarły do Umatilla z Oregonu w 1739 roku, rozprzestrzeniając się na północ wśród Indian działu kontynentalnego. Mobilność uzyskana dzięki koniom pozwoliła na doroczne polowania i najazdy na równiny Montany. Nez Perce mieli silne związki handlowe z Wronami i Flathead. W późniejszych czasach skórzane tuniki męskie i suknie kobiece powierzchownie przypominały odzież plemion z Równin, były też podobieństwa w zdobieniu odzieży ceremonialnej. Wiele plemion zajmowało się koszykarstwem. Podążający za odkrywcami Lewisem i Clarkiem misjonarze i handlarze powodowali zmiany życia tubylców na tym obszarze około 1840 roku; wiele konfliktów wydarzyło się pomiędzy białymi intruzami a Cayuse, Yakima, Nez Perce i Palouse. Chociaż większość z żyjących w głębi kraju plemion Salish i Sahaptin przetrwała tą inwazję, mniejsze grupy zachodnie mocno ucierpiały, szczególnie Cayuse, Molala oraz grupy żyjące w pobliżu rzeki Kolumbia.